„Lubię to” Bob Trevino: dobre uczucia. Czemu nie?

Będąc tak przerażonym i samobójczo ignorując niemal wszystkie cudowne i niezbędne funkcje internetu (radzę sobie, jak mogę, korzystając z platform, bo nie mam wyboru i muszę tam wejść, żeby sprawdzić, czy znajdę jakieś filmy i seriale, to znaczy te zwykłe), przechodzą mnie ciarki, gdy każą mi obejrzeć „Lubię to” Boba Trevino. Dowiaduję się, że przycisk „Lubię to” jest stale używany w mediach społecznościowych. Cóż, to wspaniale, że ludzie lubią tak wiele rzeczy w coraz bardziej obrzydliwym świecie.

A moje uprzedzenia czekają niespodziankę. W tym filmie te dwie osoby, które poznały się przez media społecznościowe, reprezentują dobre uczucia. Wiem, że mają o wiele większy prestiż artystyczny, a przewrotne uczucia są również makabryczne, ale dobre uczucia również mogą być wiarygodne, jeśli zostaną dobrze wyrażone, bez przesady i mdłości, bez upiększania ich tanimi kłamstwami i nadmierną manipulacją emocjonalną. Śledzę ich związek z pewnym zainteresowaniem, a momentami wzrusza mnie to, co się z nimi dzieje. To łatwy film do oglądania i słuchania. Nie zapadający w pamięć, ale piękny.

Wiem, że wielu profesjonalnych oszustów uparcie dewaluuje ten przymiotnik, ale wiem, co to dla mnie znaczy. Widzę też zbyt wiele okropnych filmów, określanych jako surowe, głębokie i artystyczne. I generowane komputerowo blockbustery, w których nic nie unosi się na powierzchni. Przecież taki harmonijny i ciepły drobiazg jest mile widziany.

Reżyserką filmu jest Tracie Laymon, która, jak sądzę, wpisuje się w ten gatunek, szkołę, czy jakkolwiek chcesz to nazwać – tak celebrowany przez duchy awangardy – kina niezależnego. Film opowiada historię początku internetowej przyjaźni dwojga ludzi, którzy się nie znają. Jednak oboje czują się złamani i bardzo samotni. Ona jest młoda, otyła, córką żebrzącego, marudnego, przesadnie nieszczęśliwego i odpychającego faceta, który żąda nawet, aby jego córka płaciła za jedzenie dla niemowląt, którym karmił ją jako niemowlę. Ona zarabia na życie, jak może, i jest spragniona przyjaźni, innej hojnej osoby i wysłuchania. On jest uziemionym imigrantem po pięćdziesiątce, który potrafi nawiązać kontakt z kimś wrażliwym i odpornym, chociaż czuje się bardziej samotny niż kiedykolwiek. Jest obciążony rodzinną tragedią, a jego żona zamknęła się w żałobie tak otchłannej, jak i cichej.

Ta dwójka ludzi odnajdzie w swoim związku cudowne ukojenie; poczują się wysłuchani, zrozumiani i kochani. Nigdy wcześniej nie przydarzyło się to dziewczynie, tak nieszczęśliwej, jak i dobrej. On, jako odbiorca, również skorzysta z niewymuszonej komunikacji z drugą osobą, która również na co dzień zmaga się z bolesną samotnością. A na koniec, mimo radosnej komunikacji, wydarzą się nieoczekiwane i smutne rzeczy.

A ona jest przekonująca, naturalna, zabawna, pełna smutku, bezradna, zagubiona i wiarygodna – urocza aktorka Barbie Ferreira, która emanuje człowieczeństwem i dobrymi wibracjami. Podobnie jak John Leguizamo. I wychodzisz z kina z uśmiechem. Dla mnie to rzadki dar.